Deep dive: Ego Death
Ego death (letterlijk “de dood van het ego”) verwijst naar een toestand waarin het gebruikelijke gevoel van een individueel zelf volledig verdwijnt. Men ervaart niet langer zichzelf als een afgescheiden entiteit met een eigen identiteit, maar voelt een complete ego-ontbinding of ego-verlies. Vanuit psychologisch en spiritueel oogpunt wordt ego death vaak omschreven als een “volledig verlies van het subjectieve zelfgevoel”, een ervaring die aanvoelt alsof het persoonlijke “ik” sterft, met het loslaten van zelfidentiteit, zelfzuchtige neigingen en zelfs herinneringen aan de eigen persoon.
Het ego is een verhaal
Het ego voelt vaak als een kern: de persoon die jij bent. Je naam, je karakter, je gewoontes en voorkeuren. Het verhaal dat je over jezelf vertelt. Maar dat verhaal is niet altijd compleet, laat staan objectief. Veel van wat je als ‘jezelf’ beschouwt, is opgebouwd uit gedachten, herinneringen en aannames. Geen vaste feiten, maar aannames die ooit zijn blijven hangen.
Wat je ziet, ben je zelf
We denken vaak dat we de wereld simpelweg waarnemen zoals die is. Dat onze zintuigen een soort ramen zijn, waardoor we naar buiten kijken en zien wat er is. Maar wie beter kijkt, merkt al snel dat het raam zelf gekleurd is – door herinneringen, overtuigingen, stemming, en zelfs het lichaam waarin we wonen. “Wat je ziet, ben je zelf” is geen poëtische overdrijving, maar een fundamentele waarheid over menselijke waarneming.
De illusie van controle: waarom loslaten zo moeilijk is
We hebben allemaal onze manieren. Van die kleine tactieken waarmee we proberen het leven een beetje naar onze hand te zetten. Een lijstje maken voor de dag. Toch nog even dat gesprek controleren. Een plannetje voor het weekend, en een back-up voor het plannetje.
Ergens lijkt het onschuldig. Maar als je goed kijkt, zie je hoe diep het gaat. Hoe vaak we proberen grip te krijgen op dingen die zich daar helemaal niet voor lenen: wat anderen van ons vinden, of iets zal slagen, of we ‘het goed doen’.