We denken vaak dat we de wereld simpelweg waarnemen zoals die is. Dat onze zintuigen een soort ramen zijn, waardoor we naar buiten kijken en zien wat er is. Maar wie beter kijkt, merkt al snel dat het raam zelf gekleurd is – door herinneringen, overtuigingen, stemming, en zelfs het lichaam waarin we wonen. “Wat je ziet, ben je zelf” is geen poëtische overdrijving, maar een fundamentele waarheid over menselijke waarneming.